ارزیابی پوشش نقدینگی (LCA) یک راهنمای جامع

ارزیابی پوشش نقدینگی (LCA) یک چارچوب نظارتی است که برای اطمینان از این که مؤسسات مالی، مانند بانک‌ها و شرکت‌های سرمایه‌گذاری، دارایی‌های نقدی کافی برای تحمل فشار مالی کوتاه‌مدت را حفظ کنند، ایجاد شده است. هدف اصلی LCA ترویج ثبات در سیستم مالی با اطمینان از این است که مؤسسات می‌توانند نیازهای جریان نقدی خود را در دوره‌های اختلال بازار برآورده کنند.

• دارایی‌های نقدی با کیفیت بالا (HQLA): این دارایی‌ها دارایی‌هایی هستند که می‌توان به راحتی آن‌ها را به نقد تبدیل کرد بدون اینکه ارزش قابل توجهی از دست بدهند. نمونه‌هایی از این دارایی‌ها شامل ذخایر نقدی، اوراق قرضه دولتی و برخی از اوراق قرضه شرکتی است. HQLA به سه سطح ۱، ۲A و ۲B تقسیم‌بندی می‌شود که دارایی‌های سطح ۱ از همه نقدتر هستند.

• خروجی‌های نقدی خالص (NCO): این نشان‌دهنده خروجی‌های نقدی مورد انتظار منهای ورودی‌های نقدی در یک دوره 30 روزه در سناریوی فشار مالی است. این موضوع عواملی مانند برداشت‌های مشتری، بدهی‌های سررسید شده و ورودی‌های مورد انتظار از وام‌ها و سرمایه‌گذاری‌ها را در نظر می‌گیرد.

• نسبت پوشش نقدینگی (LCR): LCR یک معیار کلیدی است که با تقسیم HQLA بر NCO محاسبه می‌شود. مؤسسات مالی ملزم به حفظ LCR حداقل 100% هستند، به این معنی که باید دارایی‌های نقدی کافی برای پوشش جریان‌های نقدی خالص خود به مدت 30 روز داشته باشند.

• LCA نظارتی: این نوع توسط نهادهای مالی الزامی است و به منظور اطمینان از رعایت الزامات خاص نقدینگی توسط مؤسسات طراحی شده است. این شامل گزارش‌دهی و ارزیابی منظم وضعیت‌های نقدینگی است.

• تحلیل چرخه عمر داخلی: بسیاری از مؤسسات مالی ارزیابی‌های داخلی انجام می‌دهند تا موقعیت‌های نقدینگی خود را فراتر از الزامات نظارتی ارزیابی کنند. این به آنها کمک می‌کند تا خطرات بالقوه را شناسایی کرده و استراتژی‌هایی برای بهبود مدیریت نقدینگی خود توسعه دهند.

• افزایش نظارت‌های قانونی: مقررات پس از بحران مالی منجر به تمرکز بیشتری بر مدیریت نقدینگی شده است. نهادهای نظارتی اکنون در نظارت بر رعایت الزامات LCA بیشتر مراقب هستند.

• پیشرفت‌های فناوری: استفاده از تحلیل‌های پیشرفته و نرم‌افزارهای مدیریت ریسک نحوه ارزیابی و مدیریت نقدینگی توسط مؤسسات را متحول کرده است. این ابزارها امکان نظارت در زمان واقعی و تحلیل سناریو را فراهم می‌کنند و فرآیندهای تصمیم‌گیری را بهبود می‌بخشند.

• آزمایش استرس: مؤسسات به طور فزاینده‌ای آزمایش استرس را در فرآیندهای LCA خود گنجانده‌اند. با شبیه‌سازی سناریوهای نامطلوب مختلف، آن‌ها می‌توانند بهتر نقاط ضعف بالقوه در موقعیت‌های نقدینگی خود را درک کنند.

• بخش بانکی: یک بانک تجاری بزرگ ممکن است مقدار قابل توجهی از اوراق قرضه دولتی و ذخایر نقدی را به عنوان بخشی از HQLA خود نگه دارد. در طول یک بحران مالی، بانک به این دارایی‌ها برای برآورده کردن تقاضای برداشت مشتریان و سایر تعهدات تکیه خواهد کرد.

• شرکت‌های سرمایه‌گذاری: یک شرکت سرمایه‌گذاری ممکن است موقعیت نقدینگی خود را با ارزیابی پرتفوی اوراق بهادار نقدی و جریان‌های نقدی مورد انتظار از فروش دارایی‌ها بررسی کند. این کمک می‌کند تا اطمینان حاصل شود که می‌تواند بازخریدها را مدیریت کرده و هزینه‌های عملیاتی را تأمین کند.

• مدیریت ریسک نقدینگی: مؤسسات معمولاً چارچوب‌های جامع مدیریت ریسک نقدینگی را پیاده‌سازی می‌کنند و بر شناسایی، اندازه‌گیری و کاهش ریسک‌های نقدینگی تمرکز دارند.

• برنامه‌های تأمین مالی اضطراری: توسعه برنامه‌های تأمین مالی اضطراری برای مؤسسات به منظور آماده‌سازی برای کمبودهای ناگهانی نقدینگی بسیار حیاتی است. این برنامه‌ها استراتژی‌هایی را برای دسترسی به منابع مالی اضافی در زمان بحران‌ها مشخص می‌کنند.

• تنوع منابع تأمین مالی: مؤسسات تشویق می‌شوند تا منابع تأمین مالی خود را متنوع کنند تا وابستگی به هر منبع واحدی از نقدینگی کاهش یابد. این می‌تواند شامل ترکیبی از سپرده‌های خرده‌فروشی، تأمین مالی عمده و بازارهای سرمایه باشد.

ارزیابی پوشش نقدینگی یک جزء اساسی از ثبات مالی است که اطمینان می‌دهد مؤسسات به خوبی برای مقابله با چالش‌های نقدینگی کوتاه‌مدت آماده هستند. با درک اجزای آن، پذیرش روندهای نوظهور و اجرای استراتژی‌های مناسب، مؤسسات مالی می‌توانند با اطمینان به مدیریت پیچیدگی‌های نقدینگی بپردازند.