نسبت پوشش نقدینگی (LCR) توضیح داده شده اطمینان از ثبات مالی

نسبت پوشش نقدینگی (LCR) یک معیار مالی است که توسط چارچوب Basel III معرفی شده است و هدف آن اطمینان از این است که مؤسسات مالی سطح مناسبی از دارایی‌های نقدی را برای برآورده کردن تعهدات کوتاه‌مدت در زمان‌های فشار مالی حفظ کنند. در واقع، این نسبت توانایی یک بانک را برای بقا در یک بحران نقدینگی در یک دوره ۳۰ روزه اندازه‌گیری می‌کند. LCR با تقسیم موجودی دارایی‌های نقدی با کیفیت بالا (HQLA) یک بانک بر مجموع جریان‌های نقدی خالص آن در ۳۰ روز آینده محاسبه می‌شود.

• دارایی‌های نقدی با کیفیت بالا (HQLA): این دارایی‌ها دارایی‌هایی هستند که می‌توان به راحتی آن‌ها را به نقد تبدیل کرد بدون اینکه به طور قابل توجهی بر قیمت بازار آن‌ها تأثیر بگذارد. این دارایی‌ها به دارایی‌های سطح ۱، سطح ۲A و سطح ۲B تقسیم‌بندی می‌شوند، که سطح ۱ مایع‌ترین است (مانند نقد و اوراق قرضه دولتی).

• خروجی‌های نقدی خالص: این نشان‌دهنده مجموع خروجی‌های نقدی مورد انتظار منهای ورودی‌های نقدی مورد انتظار در یک دوره استرس ۳۰ روزه است. این موضوع سناریوهای مختلفی را در نظر می‌گیرد، از جمله برداشت‌ها توسط سپرده‌گذاران و بدهی‌های سررسید شده.

تا اواخر سال 2023، LCR توجه زیادی را به خود جلب کرده است به دلیل تغییرات در چشم‌انداز مالی، به‌ویژه در پی عدم قطعیت‌های اقتصادی و نوسانات بازار. برخی از روندهای کلیدی شامل:

• افزایش نظارت‌های قانونی: نهادهای نظارتی توجه بیشتری به رعایت نسبت نقدینگی (LCR) دارند، به ویژه برای بانک‌های بزرگ که “بسیار بزرگ‌تر از آن هستند که شکست بخورند” محسوب می‌شوند.

• تمرکز بر آزمون استرس: مؤسسات مالی به طور فزاینده‌ای آزمون‌های استرس را انجام می‌دهند تا اطمینان حاصل کنند که نسبت پوشش نقدی (LCR) آنها در برابر سناریوهای نامطلوب مختلف قوی است.

• ادغام فناوری: تحلیل‌های پیشرفته و راه‌حل‌های فین‌تک برای بهبود مدیریت نقدینگی و بهبود محاسبات LCR مورد استفاده قرار می‌گیرند.

در حالی که LCR خود یک معیار منحصر به فرد است، می‌توان آن را بر اساس نوع مؤسسات یا چارچوب‌های نظارتی خاصی که تحت آن قرار می‌گیرند، دسته‌بندی کرد:

• بانک LCR: خاص برای بانک‌های سنتی و مؤسسات اعتباری.

• شرکت سرمایه‌گذاری LCR: مناسب برای شرکت‌های سرمایه‌گذاری که ممکن است چالش‌های مختلفی در زمینه نقدینگی داشته باشند.

• نسبت LCR بانک مرکزی: در برخی موارد، بانک‌های مرکزی ممکن است الزامات خاصی برای نقدینگی داشته باشند که با بانک‌های تجاری متفاوت است.

به عنوان مثال، اگر یک بانک ۵۰۰ میلیون دلار در HQLA داشته باشد و انتظار داشته باشد که ۳۰۰ میلیون دلار جریان نقدی خالص خروجی در ۳۰ روز آینده داشته باشد، نسبت پوشش نقدینگی (LCR) به صورت زیر محاسبه می‌شود:

این بدان معناست که بانک به ازای هر دلار خروج نقدی مورد انتظار، ۱.۶۷ دلار دارایی نقدی دارد که نشان‌دهنده وضعیت قوی نقدینگی است.

موسسات مالی از استراتژی‌های مختلفی برای حفظ و بهینه‌سازی نسبت نقدینگی خود (LCR) استفاده می‌کنند:

• مدیریت دارایی و بدهی (ALM): این شامل مدیریت دارایی‌ها و بدهی‌های بانک به گونه‌ای است که بتواند به تعهدات مالی خود پاسخ دهد در حالی که بازدهی را حداکثر می‌کند.

• چارچوب مدیریت ریسک نقدینگی: ایجاد یک چارچوب جامع که سیاست‌ها و رویه‌هایی را برای نظارت و مدیریت ریسک‌های نقدینگی مشخص می‌کند.

• تنوع منابع تأمین مالی: کاهش وابستگی به هر منبع تأمین مالی واحد برای افزایش نقدینگی کلی.

نسبت پوشش نقدینگی (LCR) ابزاری حیاتی برای اطمینان از این است که مؤسسات مالی می‌توانند در برابر فشارهای نقدینگی کوتاه‌مدت مقاومت کنند. با حفظ یک LCR سالم، بانک‌ها نه تنها می‌توانند با الزامات نظارتی مطابقت داشته باشند بلکه می‌توانند اعتماد سپرده‌گذاران و سرمایه‌گذاران را نیز جلب کنند. با ادامه تحول در چشم‌انداز مالی، درک و مدیریت LCR برای مدیریت مؤثر ریسک همچنان حائز اهمیت خواهد بود.