مدل تخفیف سود سهام (DDM) توضیح داده شده

مدل تخفیف سود سهام (DDM) یک روش ارزیابی بنیادی است که برای تعیین قیمت سهام یک شرکت بر اساس سود سهامی که انتظار می‌رود در آینده تولید کند، استفاده می‌شود. DDM بر این فرض استوار است که سود سهام بازده اصلی سرمایه‌گذاری برای سهامداران است و بنابراین، ارزش یک سهام معادل ارزش فعلی سود سهام آینده مورد انتظار آن است.

درک اجزای DDM برای کاربرد آن در استراتژی‌های سرمایه‌گذاری ضروری است:

• سودهای مورد انتظار: این مقدار پولی است که انتظار می‌رود یک شرکت به سهامداران خود به‌صورت سود تقسیم کند. تحلیلگران سودهای آینده را بر اساس داده‌های تاریخی و عملکرد شرکت تخمین می‌زنند.

• نرخ بازده مورد نیاز: این حداقل بازدهی است که سرمایه‌گذاران از یک سرمایه‌گذاری انتظار دارند. این نرخ، ریسک مرتبط با نگهداری سهام را منعکس می‌کند و معمولاً از مدل قیمت‌گذاری دارایی‌های سرمایه‌ای (CAPM) استخراج می‌شود.

• نرخ رشد سود تقسیمی: نرخ رشد نشان‌دهنده این است که سود تقسیمی‌ها انتظار می‌رود در طول زمان چقدر سریع افزایش یابند. این می‌تواند بر اساس نرخ‌های رشد تاریخی یا پیش‌بینی‌های انجام شده توسط تحلیلگران باشد.

انواع مختلفی از DDM وجود دارد که هر کدام برای سناریوهای سرمایه‌گذاری متفاوت طراحی شده‌اند:

• مدل رشد گوردون (مدل DDM با رشد ثابت): این مدل فرض می‌کند که سود سهام به طور نامحدود با نرخ ثابتی رشد خواهد کرد. این مدل برای شرکت‌هایی با نرخ‌های رشد پایدار مفید است.

• مدل DDM دو مرحله‌ای: این مدل رشد سود تقسیمی را به دو مرحله تقسیم می‌کند: یک دوره رشد سریع اولیه که با یک دوره رشد پایدار دنبال می‌شود. این مدل برای شرکت‌هایی که انتظار می‌رود به سرعت رشد کنند قبل از اینکه به ثبات برسند، ایده‌آل است.

• مدل DDM چند مرحله‌ای: مشابه مدل دو مرحله‌ای اما اجازه می‌دهد که مراحل رشد متعددی وجود داشته باشد. این مدل پیچیده‌تر است و برای شرکت‌هایی با نرخ‌های رشد متنوع در طول زمان مناسب است.

DDM در حال تحول با روندهای جدیدی است که قابلیت استفاده آن را افزایش می‌دهد:

• ادغام با فناوری: تجزیه و تحلیل داده‌های پیشرفته و هوش مصنوعی در DDM ادغام شده‌اند و این امکان را فراهم می‌آورند که پیش‌بینی‌های دقیق‌تری از رشد سود تقسیمی و نرخ‌های بازگشت مورد نیاز انجام شود.

• ملاحظات پایداری: سرمایه‌گذاران به طور فزاینده‌ای ملاحظات پایداری و حاکمیت شرکتی را در ارزیابی سهام پرداخت‌کننده سود در نظر می‌گیرند که منجر به فشار برای سیاست‌های سود شفاف‌تر شده است.

برای نشان دادن مدل درآمد تقسیم (DDM)، مثال فرضی زیر را در نظر بگیرید:

یک شرکت سالانه ۲.۰۰ دلار به ازای هر سهم تقسیم سود پرداخت می‌کند، با نرخ رشد مورد انتظار ۵٪ در سال. اگر یک سرمایه‌گذار به بازده ۱۰٪ نیاز داشته باشد، قیمت سهام می‌تواند با استفاده از مدل رشد گوردون محاسبه شود:

کجا:

• \( P_0 \) ارزش فعلی سهام است،
• \( D_1 \) سود سهام مورد انتظار در سال آینده است، که برابر با $2.00 x (1 + 0.05) = $2.10 می‌باشد،
• \( r \) نرخ مورد نیاز بازده (۱۰٪)،
• \( g \) نرخ رشد (۵٪).

جایگذاری مقادیر:

این به این معنی است که سهام باید به قیمت ۴۲ دلار به ازای هر سهم ارزش‌گذاری شود.

DDM معمولاً با سایر روش‌های ارزیابی مقایسه و استفاده می‌شود:

• جریان نقدی تنزیل‌شده (DCF): بر خلاف DDM که تنها بر روی سود سهام تمرکز دارد، DCF تمام جریان‌های نقدی را در نظر می‌گیرد و برای شرکت‌هایی که سود سهام پرداخت نمی‌کنند، مفید است.

• نسبت قیمت به درآمد (P/E): این روش قیمت سهام یک شرکت را نسبت به درآمد هر سهم آن ارزیابی می‌کند. این روش معمولاً برای مقایسه‌های سریع بین شرکت‌ها استفاده می‌شود.

• جریان نقدی آزاد (FCF): این رویکرد بر روی نقدی که یک شرکت پس از محاسبه هزینه‌های سرمایه‌ای تولید می‌کند، تمرکز دارد. این می‌تواند بینش‌هایی در مورد پایداری سود سهام ارائه دهد.

مدل تخفیف سود سهام ابزاری قدرتمند برای سرمایه‌گذاران است که به دنبال ارزیابی ارزش ذاتی سهام پرداخت‌کننده سود هستند. با درک اجزا، انواع و آخرین روندها، سرمایه‌گذاران می‌توانند تصمیمات آگاهانه‌ای اتخاذ کنند که با اهداف مالی آن‌ها هم‌راستا باشد. با ادامه تحول در چشم‌انداز سرمایه‌گذاری، DDM همچنان یکی از ارکان تحلیل بنیادی است که سرمایه‌گذاران را در پیچیدگی‌های ارزیابی سهام راهنمایی می‌کند.