تعریف هزینه سرمایه یک معیار مالی است که نرخ بازگشتی را که یک شرکت باید بر روی سرمایه‌گذاری‌های خود به منظور رضایت سرمایه‌گذارانش، چه دارندگان سهام و چه دارندگان بدهی، کسب کند، نشان می‌دهد. این معیار به عنوان یک معیار حیاتی برای ارزیابی فرصت‌های سرمایه‌گذاری و پروژه‌های تجاری عمل می‌کند. به زبان ساده‌تر، این هزینه تأمین مالی یک کسب‌وکار از طریق بدهی و سرمایه‌گذاری است و ریسک مرتبط با سرمایه‌گذاری را منعکس می‌کند.
تعریف بحث و تحلیل مدیریت (MD&A) بخشی حیاتی است که در گزارش مالی یک شرکت یافت می‌شود و اغلب در گزارش سالانه قرار دارد. این بخش به عنوان توضیحی روایتی از سوی مدیریت عمل می‌کند و تحلیلی از صورت‌های مالی ارائه می‌دهد و به ذینفعان اجازه می‌دهد تا درک عمیق‌تری از عملکرد، استراتژی‌ها و چشم‌انداز آینده شرکت به دست آورند. اجزای MD&A MD&A معمولاً شامل چندین جزء کلیدی است:
تعریف صورت حساب حقوق صاحبان سهام مانند یک کارنامه برای حقوق صاحبان سهام یک شرکت است که نشان می‌دهد سهم سهامداران در شرکت در یک دوره خاص چگونه تغییر کرده است. این صورت، نمای دقیقی از تغییرات در حقوق صاحبان سهام، از جمله انتشار سهام جدید، سود سهام پرداخت شده و سود انباشته را ارائه می‌دهد. اجزای صورت حساب حقوق صاحبان سهام سهام عادی: این نمایانگر سهم مالکیت سهامداران عادی است.
تعریف صورت‌های مالی پروفرما اساساً بیانیه‌های “چه-اگر” هستند. آنها راهی برای پیش‌بینی عملکرد مالی یک شرکت بر اساس فرضیات خاص فراهم می‌کنند. این اسناد فقط برای حسابداران نیستند؛ بلکه ابزارهای ارزشمندی برای صاحبان کسب‌وکار، سرمایه‌گذاران و هر کسی که به سلامت مالی یک کسب‌وکار علاقه‌مند است، هستند. اجزای صورت‌های مالی پروفرما صورت سود و زیان: این صورت درآمدها، هزینه‌ها و سودهای پیش‌بینی‌شده را در یک دوره خاص نشان می‌دهد. این به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا پتانسیل درآمدزایی خود را پیش‌بینی کنند.
تعریف گزارش‌گیری بخش‌ها یک شیوه مالی است که شامل تجزیه و تحلیل داده‌های مالی یک شرکت به بخش‌های متمایز، مانند واحدهای تجاری یا مناطق جغرافیایی است. این شیوه به ذینفعان کمک می‌کند تا درک کنند که چگونه بخش‌های مختلف یک کسب‌وکار عمل می‌کنند و امکان تصمیم‌گیری آگاهانه‌تری را فراهم می‌آورد. از طریق گزارش‌گیری بخش‌ها، شرکت‌ها می‌توانند تصویر واضح‌تری از سلامت مالی کلی خود ارائه دهند که منجر به شفافیت بیشتری برای سرمایه‌گذاران، ناظران و مدیریت می‌شود.
تعریف گزارش‌های تحلیل واریانس ابزارهای مالی هستند که به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا عملکرد مالی خود را با مقایسه ارقام بودجه‌بندی شده با نتایج واقعی ارزیابی کنند. این فرآیند به شناسایی اختلافات، درک علل آنها و اتخاذ اقدامات اصلاحی کمک می‌کند. در واقع، تحلیل واریانس جنبه‌ای حیاتی از مدیریت مالی است که به کسب‌وکارها اجازه می‌دهد تا در مسیر اهداف مالی خود باقی بمانند. اجزای گزارش‌های تحلیل واریانس گزارش‌های تحلیل واریانس معمولاً از چندین جزء کلیدی تشکیل شده‌اند:
تعریف اتریوم بیشتر از یک ارز دیجیتال است. این یک پلتفرم غیرمتمرکز است که به توسعه‌دهندگان امکان می‌دهد قراردادهای هوشمند و برنامه‌های غیرمتمرکز (dApps) را ایجاد و اجرا کنند. بر خلاف بیت‌کوین که عمدتاً به عنوان یک ارز دیجیتال عمل می‌کند، اتریوم به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد برنامه‌های پیچیده‌ای را بر روی بلاک‌چین خود بسازند و آن را به ابزاری چندمنظوره در دنیای مالی و فناوری تبدیل می‌کند. اجزای کلیدی اتریوم اتر (ETH): این ارز دیجیتال بومی پلتفرم اتریوم است.
تعریف ارز دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) نمایانگر یک تغییر انقلابی در نحوه درک و استفاده از پول است. در اصل، CBDC یک شکل دیجیتال از ارز فیات یک کشور است که توسط بانک مرکزی صادر و تنظیم می‌شود. بر خلاف ارزهای دیجیتال، که بر روی شبکه‌های غیرمتمرکز عمل می‌کنند، CBDCها متمرکز هستند، به این معنی که تحت کنترل یک نهاد حاکم هستند. این ساختار به دولت‌ها اجازه می‌دهد تا نظارت را حفظ کنند در حالی که یک راه‌حل مدرن برای چشم‌انداز مالی در حال تحول ارائه می‌دهند.
تعریف بیت‌کوین یک ارز دیجیتال یا ارز رمزنگاری شده است که در سال ۲۰۰۹ توسط یک فرد ناشناس یا گروهی از افراد با نام ساتوشی ناکاموتو ایجاد شد. برخلاف ارزهای سنتی که توسط دولت‌ها صادر می‌شوند، بیت‌کوین بر روی یک شبکه غیرمتمرکز با استفاده از فناوری بلاک‌چین عمل می‌کند. این بدان معناست که تراکنش‌ها در یک دفتر عمومی ثبت می‌شوند که آن را شفاف و امن می‌سازد. چگونه بیت‌کوین کار می‌کند تراکنش‌های بیت‌کوین توسط گره‌های شبکه از طریق رمزنگاری تأیید می‌شوند و در یک دفتر کل توزیع‌شده عمومی به نام بلاک‌چین ثبت می‌شوند.
تعریف توکن‌های امنیتی دارایی‌های دیجیتالی هستند که مالکیت در یک دارایی واقعی، مانند سهام در یک شرکت، املاک و مستغلات یا سایر ابزارهای مالی را نمایندگی می‌کنند. بر خلاف توکن‌های کاربردی که دسترسی به یک محصول یا خدمات را فراهم می‌کنند، توکن‌های امنیتی تحت مقررات فدرال قرار دارند و برای رعایت قوانین اوراق بهادار طراحی شده‌اند. این بدان معناست که آنها باید به دستورالعمل‌های سختگیرانه‌ای پایبند باشند و شفافیت و حفاظت از سرمایه‌گذاران را تضمین کنند.