مکانیسم‌های توافق درک پروتکل‌هایی که تراکنش‌های بلاک‌چین را تأیید می‌کنند

مکانیسم‌های اجماع اجزای حیاتی در دنیای بلاک‌چین و ارزهای دیجیتال هستند که به عنوان پروتکل‌هایی عمل می‌کنند که تراکنش‌ها را تأیید کرده و یکپارچگی شبکه غیرمتمرکز را حفظ می‌کنند. آن‌ها اطمینان حاصل می‌کنند که همه شرکت‌کنندگان بر روی وضعیت بلاک‌چین توافق دارند و بدین ترتیب نیاز به یک نهاد مرکزی را از بین می‌برند. این را به عنوان روشی برای توافق کامپیوترها در مورد اینکه کدام تراکنش‌ها مشروع هستند، در نظر بگیرید.

اجزای کلیدی مکانیزم‌های توافق شامل:

• تأییدکنندگان: اینها گره‌ها یا شرکت‌کنندگانی هستند که تراکنش‌ها را تأیید کرده و بلوک‌های جدیدی در بلاک‌چین ایجاد می‌کنند.

• تراکنش‌ها: داده‌هایی که نیاز به تأیید و اضافه شدن به بلاک‌چین دارند.

• قوانین اجماع: مجموعه‌ای از پروتکل‌ها که تعیین می‌کند چگونه اعتبارسنج‌ها به توافق برسند.

• مشوق‌ها: جوایزی که به اعتبارسنج‌ها برای نقش آن‌ها در حفظ شبکه داده می‌شود، معمولاً به صورت ارز دیجیتال.

مکانیسم‌های توافق مختلفی وجود دارد که هر کدام برای حل مشکلات خاصی در یک محیط غیرمتمرکز طراحی شده‌اند:

• اثبات کار (PoW): این مکانیزم اجماع اصلی است که توسط بیت‌کوین استفاده می‌شود. این مکانیزم نیاز دارد که اعتبارسنج‌ها مسائل ریاضی پیچیده‌ای را حل کنند تا تراکنش‌ها را تأیید کرده و بلوک‌های جدیدی ایجاد کنند. در حالی که این روش ایمن است، اما مصرف انرژی بالایی دارد.

• اثبات سهام (PoS): اعتبارسنج‌ها بر اساس تعداد سکه‌هایی که دارند و مایل به “سهام‌گذاری” هستند انتخاب می‌شوند. این روش از نظر مصرف انرژی کارآمدتر از PoW است و توسط ارزهای دیجیتالی مانند Ethereum استفاده می‌شود.

• اثبات سهام واگذار شده (DPoS): در اینجا، سهامداران تعداد کمی نماینده را انتخاب می‌کنند تا به نمایندگی از آنها تراکنش‌ها را تأیید کنند. این سیستم کارایی و سرعت را افزایش می‌دهد.

• تحمل خطای بیزانسی عملی (PBFT): این مکانیزم برای کار در محیط‌هایی طراحی شده است که ممکن است شرکت‌کنندگان به طور مخرب عمل کنند. این مکانیزم بر دستیابی به اجماع با وجود وجود گره‌های معیوب تمرکز دارد.

با پیشرفت چشم‌انداز بلاک‌چین، مکانیزم‌های اجماع نیز تغییر می‌کنند. برخی از روندهای نوظهور شامل:

• مدل‌های هیبریدی: ترکیب مکانیزم‌های مختلف توافق برای بهره‌برداری از نقاط قوت هر یک.

• راه‌حل‌های لایه ۲: تکنیک‌هایی مانند رولاپ‌ها که هدفشان بهبود مقیاس‌پذیری بدون به خطر انداختن امنیت است.

• پایداری محیط زیست: افزایش تمرکز بر کاهش ردپای کربن مرتبط با مکانیزم‌های اجماعی انرژی‌بر مانند PoW.

• بیت‌کوین: از اثبات کار برای تأمین امنیت شبکه‌اش استفاده می‌کند.

• Ethereum: انتقال از PoW به PoS با Ethereum 2.0، با هدف بهبود مقیاس‌پذیری و کارایی انرژی.

• EOS: از اثبات سهام واگذار شده برای افزایش سرعت تراکنش و کاهش هزینه‌ها استفاده می‌کند.

علاوه بر مکانیسم‌های اجماع اصلی، روش‌ها و استراتژی‌های مرتبطی وجود دارند که عملکرد آن‌ها را بهبود می‌بخشند:

• شاردینگ: روشی که بلاکچین را به قطعات کوچکتر و قابل مدیریت‌تر تقسیم می‌کند تا توان عملیاتی را افزایش دهد.

• زنجیره‌های جانبی: بلاک‌چین‌های جداگانه‌ای که به‌طور موازی با زنجیره اصلی اجرا می‌شوند و امکان انجام تراکنش‌های سریع‌تر و انعطاف‌پذیرتر را فراهم می‌کنند.

مکانیسم‌های توافقی برای عملکرد فناوری بلاک‌چین در مالی اساسی هستند. آن‌ها اطمینان می‌دهند که همه شرکت‌کنندگان بر صحت تراکنش‌ها توافق دارند و بدین ترتیب شبکه را در برابر تقلب ایمن می‌کنند. با پیشرفت فناوری، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که مکانیسم‌های جدید و بهبودیافته‌ای را ببینیم که به محدودیت‌های فعلی رسیدگی کرده و در عین حال کارایی و پایداری را ترویج می‌کنند.