درک ساختار سرمایه تعریف، انواع و روندها

ساختار سرمایه به روشی که یک شرکت از طریق ترکیبی از بدهی، حقوق صاحبان سهام و تامین مالی ترکیبی تامین مالی می کند، اشاره دارد. اساساً این چارچوبی است که تعیین می کند چگونه یک شرکت برای حمایت از عملیات و رشد خود بودجه جمع آوری کند. یک سیستم سرمایه با ساختار مناسب، ریسک و بازده را متعادل می کند و در عین حال اطمینان می دهد که شرکت می تواند به تعهدات خود عمل کند.

• Equity : این نشان دهنده مالکیت در شرکت است و شامل سهام عادی و دارایی ترجیحی است. سهامداران به طور بالقوه از سود سرمایه و سود سهام منتفع می شوند اما خطر زیان را نیز متحمل می شوند.

• بدهی: تأمین مالی بدهی شامل استقراض وجوه است که معمولاً به صورت اوراق قرضه یا وام است. باید با پرداخت سود منظم خدمات ارائه شود، در حالی که اصل سرمایه در سررسید بازپرداخت می شود که بر مدیریت جریان نقدی تأثیر می گذارد.

• ابزارهای ترکیبی: این ابزارها شامل ابزارهای مالی مانند اوراق قرضه قابل تبدیل یا سهام ممتاز است که دارای ویژگی های حقوق صاحبان سهام و بدهی هستند. آنها انعطاف پذیری در تأمین مالی ارائه می دهند و می توانند در شرایط مختلف بازار یک انتخاب بهینه باشند.

• ساختار محافظه کار سرمایه: با نسبت کمتری از بدهی مشخص می شود. معمولاً نشان‌دهنده ریسک و ثبات مالی کمتر است، اما ممکن است منجر به بازده پایین‌تر سهام شود.

• ساختار سرمایه تهاجمی: شامل نسبت بالاتری از بدهی به حقوق صاحبان سهام است. در حالی که ممکن است بازدهی را از طریق اهرم افزایش دهد، اما ریسک مالی را به خصوص در رکود اقتصادی افزایش می دهد.

• ساختار سرمایه متوازن : تعادل محتاطانه بین بدهی و حقوق صاحبان سهام. هدف این نوع ساختار بهینه سازی هزینه سرمایه در عین مدیریت موثر ریسک است.

• شرکت های فناوری: اغلب دارای جزء سهام بالاتری هستند که منعکس کننده انتظارات رشد بالا و نوسانات در جریان های نقدی است و اتکا به بدهی را به حداقل می رساند.

• شرکت های خدماتی: به طور کلی ساختار سرمایه با درصد بدهی بالاتری را به دلیل جریان های نقدی پایدار از محیط های تنظیم شده نشان می دهند و از بدهی ارزان تر بهره می برند.

• افزایش استفاده از تامین مالی ترکیبی: محبوبیت فزاینده ابزارهایی مانند اوراق قرضه قابل تبدیل و سهام ترجیحی، زمانی که شرکت ها به دنبال راه حل های سرمایه انعطاف پذیر هستند، پدیدار شده است.

• تمرکز بر عوامل ESG: شرکت ها اکنون معیارهای محیطی، اجتماعی و حاکمیتی (ESG) را در ساختار سرمایه خود در نظر می گیرند که بر تصمیمات سرمایه گذاران و گزینه های تامین مالی تاثیر می گذارد.

• نوآوری‌های فین‌تک: گزینه‌های تامین مالی دیجیتال و فناوری‌محور، مانند تامین مالی جمعی و وام‌دهی همتا به همتا، روش‌های سنتی ساختار سرمایه را تغییر می‌دهند.

• قضیه مودیلیانی-میلر: این اصل بنیادی در تئوری ساختار سرمایه نشان می دهد که تحت شرایط خاصی، ارزش یک شرکت تحت تأثیر ساختار سرمایه آن قرار نمی گیرد و راه را برای استراتژی های مالی عمیق تر هموار می کند.

• تحلیل هزینه سرمایه: تعادل بدهی و حقوق صاحبان سهام با توجه به هزینه های مرتبط - بدهی ممکن است سپر مالیاتی ارائه دهد در حالی که حقوق صاحبان سهام ادعاهای مربوط به سود را محدود می کند - بر تصمیمات و سرمایه گذاری های استراتژیک تأثیر می گذارد.

• CAPM (مدل قیمت گذاری دارایی های سرمایه ای): CAPM برای تعیین بازده مورد انتظار سهام استفاده می شود، CAPM به شرکت ها کمک می کند تا دوام ساختار سرمایه خود را با همسوسازی ریسک با بازده ارزیابی کنند.

درک ساختار سرمایه برای متخصصان مالی ضروری است، زیرا بر استراتژی شرکت، مدیریت ریسک و سلامت مالی کلی تأثیر می گذارد. با تجزیه و تحلیل مؤلفه ها، انواع و روندهای اخیر، کسب و کارها می توانند استراتژی های تأمین مالی قوی را توسعه دهند که با اهداف و شرایط بازار آنها هماهنگ باشد.